Pan Kratek JEST. I nic na to jestectwo autor poradzić nie może, jak tylko pogodzić się z jego istnieniem i zrobić coś w kierunku tego, aby jestestwo to należycie go reprezentowało. Pan Kratek bowiem wywodzi się wyłącznie z myśli i wyobraźni autora, co nie przeszkadza mu jednocześnie prowadzić z nim burzliwych dyskusji podszytych czarnym, ale jednak, humorem. Zbigniew Wikoński nie ma łatwego zadania. Pan Kratek nie rozumie ani metafor, ani żartów, ani ogólnie przyjętych zasad radosnej rozmowy. Jest za to trochę zdezorientowany, ale skory do nauki, jeśli tylko jego Stwórca będzie miał na to czas i chęci, co początkowo wydaje się być niemożliwością.
Ten arcy-zabawny zbiór rozmów pomiędzy wytworem wyobraźni a samym autorem został napisany w sposób wyjątkowo nowatorski. Potok myśli Wikońskiego zamienia się tu w lekkie i złośliwe dialogi z samym sobą. Żeby jednak nie otrzymać monotonnej papki - tworzy on Pana Kratka. To wyjątkowo bystre alter-ego pisarza zmusza do myślenia, obnaża nasze przyzwyczajenia, zahamowania i najróżniejsze oblicza współczesności.
O samym autorze szukać informacji nie warto. Jest jednocześnie wybitnym, jak i mało rozgarniętym, złośliwym a jednocześnie dobrodusznym, młodym sześćdziesięciolatkiem. A przynajmniej takie informacje o nim możemy uzyskać z Internetu. Ale po co nam informacje z różnych źródeł, skoro najwięcej o nim można dowiedzieć się z samej lektury książki? Jest to niemalże publiczne obnażenie własnych uwag i komentarzy dotyczących codzienności, przekonań i przemyśleń.
Największą jednak zaletą książki jest humor, humor i raz jeszcze - humor. Lekki, przyjemny i nie wymuszający głębokich przemyśleń, jakoś tak sam nie w nas wkłada.. Możesz przekonać się o tym czytając darmowy fragment. Miła lektura nie tylko na wakacje i zimowe wieczory - szczerze polecam!